'Zo gevoelig als het achtereind van een varken'

Oké het kan misschien zo zijn dat wij mensen meer nadenken dan dieren, maar is dit dan zo positief? Als ik naar mezelf kijk dan heb ik het idee dat mijn hoofd soms een heel eigen leven leidt of zal ik zeggen lijdt 😉 Gedachten blijven maar komen en zelfs gedachten waarvan ik vaak denk: “serieus Steef is dit nou echt nodig?” komen dagelijks voorbij.

Als ik heel eerlijk ben voel ik mij op mijn best als ik gewoon lekker nergens aan denk, niet dat dat vaak voorkomt maar goed dat even terzijde. Dat gevoel ken je vast wel als je bijvoorbeeld een wandeling maakt in de natuur of lekker op vakantie bent en denkt: ‘heerlijk even niks aan mijn hoofd’. Zonder al teveel te denken kun je dus super gelukkig zijn! Je hoeft dan ook niet veel na te denken om bepaalde emoties zoals bijvoorbeeld geluk te ervaren.

Maar waarom wordt er zo vaak getwijfeld aan dieren? Zouden zij echt minder emoties ervaren omdat zij minder 'complex' denken? Ik denk van niet.

In het boek van boswachter Peter Wholleben worden op basis van de nieuwste wetenschappelijke inzichten verhalen verteld over het emotionele leven van dieren. Zo komt er ook een verhaal in voor over de gevoelens van varkens. In het verhaal wordt duidelijk dat varkens hele gevoelige dieren zijn die hun kinderen dingen leren, helpen bij de bevalling van hun eigen jongen, naar namen luisteren en zichzelf herkennen in een spiegel.

Toen ik dit verhaal las kreeg ik toch wel het idee dat varkens gelijke emoties ervaren als ikzelf. Is het gek als ik mij vergelijk met een varken? Als ik er bijvoorbeeld over nadenk hoe ik het zou vinden om in zo’n klein donker hokje te leven? Ben ik dan onwetenschappelijk en zweverig bezig? Zo gek is het toch niet om jezelf te vergelijken met een dier? Want hey, zijn wij biologisch gezien niet ook gewoon dieren?

Ik denk dan ook dat het vergelijken van jezelf met een dier helemaal niet zo gek is. Het enige nadeel is wel dat ik het zelf al lastig vind om mijn eigen emoties te begrijpen laat staan die van een dier! Toch vind ik de meeste wetenschappelijke ontdekkingen over het gevoel van dieren vaak niet eens zo heel verassend want de meeste resultaten komen overeen met wat ik zelf al een klein beetje had verwacht. Ik zou in de onderzoeksituaties die beschreven worden namelijk precies dezelfde emoties vertonen.

Dat dieren worden gezien als domme wezens zonder emotie, maakt het natuurlijk wel makkelijker om van dat onherkenbare stukje vlees dat op je bord ligt, te genieten 😉

Gelukkig zijn er ook veel mensen, en naar mijn weten worden dat er tegenwoordig steeds meer, die zich wel interesseren in het gevoelsleven van dieren. Ik hoop en geloof ook dat deze groep alleen nog maar meer zal groeien en dat de natuur om ons heen de waardering krijgt die het verdient. Iedereen kan hier op zijn manier een bijdrage aan leveren. Zo hoop ik ook mensen mee te nemen tijdens mijn eigen ontdekkingsavontuur om de natuur beter te begrijpen. Want alleen door de natuur te begrijpen kunnen we ons inleven in die bijzondere wereld om ons heen.